
Ἡ τρύπα τοῦ ὄζοντος
Ἄς πασχίσουμε, ἐμεῖς πού μένουμε ἐδῶ, νά πλησιάσουμε, ὅσο ἀντέχουμε, τό Ἐπέκεινα, καί ἄς προσευχόμαστε γιά τόν κόσμο πού σέρνεται ἀκράτητος, ἀπό τήν ἴδια δαιμονική ὁρμή του, πρός τήν τελική του συντριβή. Μερικοί θά βλέπουν τοῦτον ἐδῶ τόν ἀναμμένο φάρο μας, μοῦ φτάνει ἐμένα ἕνας τέτοιος προορισμός. Ἐνῶ ὁ κόσμος θά σβήνει, ὁ φάρος θά φωτίζει ἀκόμα τίς ὕστατες στιγμές του, θά σώζει, ὡς τό τέλος, μερικές ψυχές. Δέν ἐλπίζω πιά ἄλλο τίποτα. Ζοῦμε τήν τελευταία ὥρα τῆς ἀνθρωπότητας καί τοῦ κόσμου της, τήν ὥρα πού μπορεῖ νά βαστάξει ἕναν αἰώνα ἤ μερικούς αἰῶνες, μά δέν πρόκειται νά ἔχει συνέχεια…
Γιώργου Θεοτοκᾶ, Ἀσθενεῖς καί ὁδοιπόροι, ἐκδ. Ἐστία