Πήραμε ἀφορμή ἀπό ἕνα ἀφιέρωμα της Μυριόβιβλου γιά τήν ἐπέτειο θανάτου ( 23 Ἀπριλίου 1826) τοῦ Καραϊσκάκη, γιά νά γράψουμε δυό λόγια, ν’ ἀφήσουμε δυό νοητά ἄνθη στό μνῆμα του καί νά κάνουμε ἕνα τρισάγιο γιά τήν ψυχή του. Τώρα, πώς γίνεται καί μεῖς πού μιλᾶμε γιά τόν γέροντα Πορφύριο μέ δέος καί προσκυνᾶμε εὐλαβικά τά λείψανα τῶν νεομαρτύρων, ν΄ἀφιερώνουμε χῶρο στόν «αἱμοσταγῆ» νόθο γιό τῆς καλογριᾶς, οὐδείς ἐκσυγχρονισμένος μπορεῖ νά ἐννοήσει. Εἶναι πού προλάβαμε καί τελειώσαμε τό σχολεῖο πρίν ἡ παιδεία καθαρθεῖ ἀπό τόν μύθο καί τούς «ἀνόητους ἡρωϊσμούς», εἶναι πού οἱ πατεράδες μας μᾶς ντύνανε τσολιαδάκια καί καμαρώναμε γι αὐτό, εἶναι καί πού αἰσθανόμαστε ἀκόμα λίγη εὐγνωμοσύνη γιά τούς ξυπόλητους πού πεθάνανε γιά νά ἀποχαυνωνόμαστε ἐμεῖς μπροστά στό ἀδηφάγο χαζοκούτι, καί νά λέμε μοντέρνες «ἐπιστημονικές» ἀπόψεις ἀσελγώντας στήν μνήμη τους. Αἰωνία σου ἡ μνήμη Στρατηγέ ! Ποιός ξέρει πώς θά’ταν ἡ ἱστορία ἄν δέν εἶχες (ἀναγκαστεῖ νά) φύγεις νωρίς…