Συγγνώμη καπετάνιοι μου! Συγγνώμη, ἀλλά τώρα γινήκαμε Εὐρωπαίοι καί δέν σᾶς χρειαζόμαστε πιά. Τώρα τά παιδιά μας τά κάνουμε ἐπιστήμονες ἀπό μικρά καί δέν τούς χρειάζονται τά παραμύθια.
Συγγνώμη Θοδωράκη Κολοκοτρώνη, συγγνώμη Μακρυγιάννη, συγγνώμη Μάρκο Μπότσαρη, συγγνώμη Διάκο, συγγνώμη Δυσσέα καί τόσοι ἄλλοι. Τώρα ἀλλάξαμε σελίδα. Μεταξύ μας, τί θέλατε καί σεῖς τούς ξεσηκωμούς καί τίς φασαρίες; Δέν θέλουμε Μεσολόγγια καί μάταιες θυσίες.
Δέν βλέπετε ἐμεῑς τί πολιτισμένοι εἴμαστε καί λύνουμε ἔξυπνα καί παστρικά τίς διαφορές μας; Μᾶς παρασύρανε οἱ παπάδες καί πολυασχοληθήκαμε μαζί σας. Ἐμεῖς δέν θέλουμε τά παιδιά μας νά΄χουν αἱμοσταγεῖς ἤρωες σάν κι ἐσᾶς. Ἐμεῖς τά παιδιά μας τά μεγαλώνουμε φιλειρηνικά, τούς προσφέρουμε τόσους ὑπέροχους ἤρωες ἀπό τήν τηλεορασούλα μας, καί ἀκὀμα περισσότερο ἀπό τά playstation πού τούς ἀγοράζουμε.
Συγγνώμη Καπετάνιοι μου, ἀλλά σᾶς βαρεθήκαμε πιά καί σᾶς καί τίς μάχες σας. Ἄν καί ὅπως διαβάζουμε στά βιβλία μας, δέν περνούσατε κι ἄσχημα μέ τούς Τούρκους. Σᾶς ἀποχαιρετοῦμε λοιπόν, κι ἄν βέβαια σφίξουν τά πράγματα στό μέλλον… σᾶς ξαναθυμόμαστε !
Υ.Γ. : Μήν σκᾶς στρατηγέ μου, 160 χρόνια, μετά στά ἴδια βρισκόμαστε…
” Μπαίνοντας εις αυτό το έργον και ακολουθώντας να γράφω δυστυχήματα αναντίον της πατρίδος και θρησκείας, οπού της προξενήθηκαν από την ανοησίαν μας και ‘διοτέλειά μας και από θρησκευτικούς και από πολιτικούς και από ‘μάς τους στρατιωτικούς, αγαναχτώντας και εγώ απ’ ούλα αυτά, ότι ζημιώσαμε την πατρίδα μας πολύ και χάθηκαν και χάνονται τόσοι αθώοι άνθρωποι, σημειώνω τα λάθη ολωνών και φτάνω ως την σήμερον, οπού δεν θυσιάζομε ποτές αρετή και πατριωτισμόν και είμαστε σε τούτην την άθλια κατάστασιν και κιντυνεύομεν να χαθούμεν”.
Γ. Μακρυγιάννης, ἀπομνημονεύματα, 1850
Γ. Μακρυγιάννης, ἀπομνημονεύματα, 1850